Bijna een jaar geleden zat ik niet lekker in mijn vel op mijn werk. Ik kon mijn creativiteit niet kwijt en ik wist dat ik hier niet wilde blijven. Wat nu? Ik wilde iets vinden waar ik weer energie uit kon halen. In eerste instantie werd mij aangeraden om een workshop of cursus webdesign te volgen. Twee dagen geprobeerd, maar dat was niet mijn ding.
Schrijven vond ik wel leuk. En dan bedoel ook echt alles wat met schrijven te maken heeft. Ik houd er van om beleidsstukken, artikelen, blogs, journalfragmenten en zelfs verslagen te schrijven. Mijn favoriete cadeau, als iemand een nieuw huis heeft, is al diens opgestuurde foto’s samen met klaagappjes en andere leuke aandenkens in een fotoalbum met bijschrift te stoppen. Zo erg is mijn schrijfverslaving
Het liefst schrijf ik de hele dag! Echter, dat ben ik als hobby er bij gaan doen. Ik heb een website geregistreerd en ik ben gestart met het bloggen van mijn schrijfsels. Gewoon, omdat ik het leuk vind. Maar op dit moment vind ik het zo leuk dat ik ooit hoop om met schrijven wat geld bij te verdienen.
Mijn grote bijna kinderlijke droom is dat ik binnen mijn niche zichtbaar ben en dat mensen weten waarvoor zij op mijn blog terecht kunnen. Uiteindelijk hoop ik ook opdrachten binnen te krijgen binnen deze niche.
Wat is mijn niche dan? Ja goede vraag… Ik vind het leuk om te schrijven over gezondheidszorg, studeren/leven lang leren, carrière/kleine ondernemers en (bullet)journallen. Wat ik al snel merkte is dat ik alles met elkaar kan combineren, dus eigenlijk doe ik wat ik altijd al heb gedaan. Ik maak tussen alles verbindingen. Mijn niche is daarom denk ik ook het verbanden leggen tussen en het combineren van dingen die men niet snel verwacht.
Zo vind ik het super leuk als ik een kleine ondernemer vind die planner stickers verkoopt en ondertussen ook nog in de zorg werkt. Of als ik manieren kan delen waarbij je het leren van talen kunt koppelen aan dagelijkse activiteiten. Daar zit mijn expertise en mijn talent. Ik ben wat dat betreft creatief.
Wat ik wel denk dat een uitdaging is voor mij is het feit dat ik redelijk anoniem blog. Ik laat mijn gezicht niet zien en er lopen meerdere mensen rond met mijn naam in Nederland. Kleine ondernemers waar ik besteld heb weten wel wie ik ben en zouden mij kunnen opzoeken, maar ik wil in verband met mijn huidige werk nog even niet aan de grote klok hangen wie ik ben. Misschien dat ik dat ooit nog wel doe, maar tot die tijd blijf ik even als een soort Gossip Girl lekker achter mijn laptopje.
Daarnaast ben ik angstig wat mensen van mij als persoon vinden. Dat is ook iets waar ik mij uiteindelijk over heen zal moeten zetten, maar tot die tijd wil ik graag nog even in de luwte werken. Als laatste is het feit dat ik mij nu vrijer voel om te schrijven wat ik wil een reden om enigszins anoniem te blijven.
Op dit moment is mijn voornaamste contact door middel van Instagram en als je vragen aan mij hebt kun je die ook altijd naar KloosterChaos DM’en. Binnenkort komt er ook een contactformulier online, maar ik moet nog even uitzoeken hoe dat moet haha!
